Płytki krzemowe mogą być wykonane z monokryształu, polikryształu Si lub w wersji amorficznej.
W każdym z tych przypadków praktyczna wydajność osiąga wartość rzędu 10-20 % (najniższa wartość odpowiada płytkom amorficznym, a najwyższa monokrystalicznym). Oznacza to, że jeżeli w stadardowych warunkach testowych na płytkę pada promieniowanie słoneczne o natężeniu 1.000 W/m2, to przy powierzchni płytki wynoszącej 0,156×0,156 = 0,02434 m2 pada na nią energia o mocy 24,34 W.
Przy średniej sprawności wynoszącej 17,0 % pojedyncza płytka krzemowa będzie wytwarzała moc ok. 4,13 W.
Płytki krzemowe polikrystaliczne posiadają kształt kwadratu z lekko zaokrąglonymi rogami, natomiast płytki monokrystaliczne wyglądają tak jakby posiadały ścięte narożniki. Związane jest to z faktem, że płytki monokrystaliczne cięte są walca – w takiej postaci rośnie monokryształ krzemu (płytki polikrystaliczne cięte są z bloków krzemowych, dzięki czemu możliwe jest osiągnięcie prawie regularnego kształtu kwadratu).
Technologia otrzymywania monokryształów została opracowana przez polskiego uczonego Jana Czochralskiego.
Ważnym parametrem płytki krzemowej jest liczba busbarów (głównych szyn prądowych umieszczonych na płytce). To właśnie te busbary odprowadzają cały prąd elektryczny z płytki i wraz ze wzrostem ich liczby maleje wartość natężenia prądu elektrycznego (przez płytkę płynie ok. 8 A, przy czym przez pojedynczy busbar płynie odpowiednio 4 A w przypadku 2 busbarów lub 2,86 A dla 3 busbarów). Dzięki lepszemu rozprowadzeniu prądów na płytce krzemowej możliwe jest również obniżenie temperatury ich pracy (wraz ze wzrostem natężenia prądu wzrasta temperatura płytki krzemowej).
Aktualnie wraz ze wzrostem wielkości płytek (wymiary rosną do ponad 18 cmx18cm) wzrasta również sprawność. Poniżej znajduje się płytka monokrystaliczna wykonana w technologii Bifacial PERC (sprawność wynosi 23,1 %)
